• ما معتقدیم تا وقتی نحوه اداره جامعه همان مدل متعارف تقلیدی باشد و احکام اجتماعی دین را که تا به حال کنار گذشته شده، در ساحت حکومت‌داری پیاده نکنیم، وضع اقتصاد و فرهنگ‌مان به همین شکل باقی خواهد ماند. مگر اسلام به مثابه برنامه جامع و کامل زندگی برای جامعه، الگوی معیشت تعریف ننموده که به الگوهای متداول دنیا چشم دوخته‌ایم؟ فراموش نکنیم که هدف از انقلاب اسلامی این نبود که صرفاً افراد دارای مناصب حکومتی جابه‌جا شوند، بلکه قرار بود مدل اداره جامعه هم کاملاً تغییر کند و احکام اسلامی تحقق یابد. از این رو، ما باید به دنبال تحول گسترده در مناسبت‌های حکومتی می‌بودیم و با توجه به آرمان‌ها در شیوه حکمرانی، نهادها و ساختارها بازنگری می‌کردیم. متأسفانه این اتفاق نیفتاد. جریان انقلابی به دلایل مختلف از این صحنه غافل شد، و به میدان نیامد، عده‌ای فضا را خالی دیدند و برنامه‌های سکولار مدنظر خودشان را پیاده کردند که با آرمان‌های ما سازگاری نداشت.

• مایه شگفتی است که با وجود برنامه اساسی و مفصل اسلام برای حکومت‌داری، به نسخه‌های غربی رو آورده‌ایم و به این وضع راضی شدیم. مگر بنا داشتیم حکومت ما، حکومت متعارف باشد؟ آیا مشکلات ما به این برنمی‌گردد که عمده مسئولان فعلی کشور، الگوهای غربی را کارآمدتر از هر برنامه‌ای می بینند و به احکام الهی که ممتازترین راه حل‌ها هستند، باور و اعتماد ندارند؟ چطور مکتب شهادت، کارآمدی فوق‌العاده خود را در دفاع از نوامیس نشان می‌دهد اما اتکا به راه حل‌های ممتاز اسلام در صحنه اقتصادی_اجتماعی، چاره‌ساز نباشد؟ لذا با اجرای مناسبات اسلامی که تا به امروز در صحنه جامعه محقق نشدند، قادر خواهیم بود وضعیت اقتصاد و فرهنگ جامعه را به سطحی ارتقا دهیم که کشور ما لائق آن است. به نظر می‌رسد که باید در این راه قیام کنیم و در همین راستا با بهره‌مندی از کلان‌نگری، همه جانبه‌نگری و آینده‌نگری، طرحی نو دراندازیم. مردم ما حق دارند، طعم تجربه اقتصاداسلامی را بچشند و دستاوردهای آن را از نزدیک لمس کنند.